DOM LEPIONY HISTORIĄ Dom Zbigniew Herbert Dom nad porami roku dom dzieci zwierząt i jabłek kwadrat pustej przestrzeni pod nieobecną gwiazdą dom był lunetą dzieciństwa dom był skórą wzruszenia policzkiem siostry gałęzią drzewa policzek zdmuchnął płomień gałąź przekreślił pocisk nad sypkim popiołem gniazda piosenka bezdomnej piechoty dom jest sześcianem dzieciństwa dom jest kostką wzruszenia skrzydło spalonej siostry liść umarłego drzewa (Zbigniew Herbert, Wiersze zebrane, Kraków: Wydawnictwo a5, 2011, strona 8.) Dom. Miejsce, bez którego łatwo o zagubienie. Niby banalny, a mimo to, napis nad bramą czarował każdego, kto tędy przechodził: KAMIENICA NAJLEPSZA POD SŁOŃCEM. Niezwyciężony bastion, który dzielnie odpierał ataki nieprzyjaznego świata i z rodzicielską czułością przygarniał życiowych rozbitków. Od dziecka mieszkałam tutaj pod numerem pierwszym i byłam właścicielką prywatnego eldorado. Pozostali mieszkańcy ta...
