KRYSZTAŁKI PROSTO Z CHMUR

www.pixabay.com
Rozejrzała się z obawą, że ktoś mógłby ją zobaczyć. Ale jak na zamówienie, wszędzie trwała błoga cisza i spokój. No, i jeszcze ta późna godzina. Nigdzie żywego ducha. Odchyliła głowę, otworzyła usta i zdumiona tym co robi, zamknęła oczy. Płatki śniegu opadały wolno na jej wysunięty język i łaskotały zabawnie. Zachichotała. Urok dzieciństwa wpełzł pod powieki. I zupełnie jak wtedy, zlizywała teraz z ust lodowate krople, które jeszcze chwilę temu podawały się za kosmiczne gwiazdy. Ośnieżone poliki piekły przyjemnie. Odetchnęła pełną piersią i pod osłoną nocy ruszyła w drogę. Mocniej chwyciła sznurek, do którego przywiązała wyciągnięte z piwnicy drewniane sanki. Posłusznie podążyły za nią i podskakiwały radośnie przy każdej najmniejszej okazji. Też chyba czuły, że czeka je wyjątkowa noc…

C.D.N. :)

KSIĄŻKA ZE ZBIOREM OPOWIADAŃ UKAŻE SIĘ W GRUDNIU 2019 ROKU :) ZAPRASZAM :) 

Boci@n



Komentarze

  1. Ulcia16 grudnia 2017 14:04

    Cudo, magia i tajemnice jak zawsze. Ulcia

    OdpowiedzUsuń
  2. Anonimowy22 stycznia 2018 08:59

    Kolejny tekst, który podnosi na duchu. Dziękuję Ci!

    OdpowiedzUsuń
  3. Heart&Feathers27 stycznia 2018 09:58

    Dziękuję Oczekiwany Gościu :) Zajrzysz tu jeszcze do mnie? :)

    OdpowiedzUsuń
  4. Anonimowy20 lutego 2018 13:51

    Powroty... "Tak naprawdę nie zmieniasz się, po prostu wkładasz na siebie czyjś kostium. Tak naprawdę nie dorastasz - tylko troszkę rośniesz, ale nie zapominasz ani dziecka, które zostaje w tobie prawie nagie, ani chwil niewinności... Wiesz dobrze, że ono tam jest, słyszysz je czasami, jego upartą śpiewkę - nie zostawiaj mnie!...
    A tymczasem tuż obok, mała, chuda dziewczynka, zmierza zaniepokojona do domu i powtarza mi: nie zmieniasz się, wkładasz po prostu na siebie czyjś kostium... Ta dziewczynka, niewdzięczna i samotna, brnie przez śnieg, rozmarzona, niepomna mrozu. A gdy próbuję ją ukryć pod makijażem, znika trochę, tylko żeby mi się przyjrzeć z ukrycia... i kpić ze mnie" (Céline Dion, "On ne change pas").

    A na dole nieba chudy rogal księżyca przyczepiony, jak usta złotym błyszczykiem ozdobione. Uśmiech półkolisty, odłamek lśniącego szkiełka. Gdyby mocniej stuknąć paznokciem, odpadłby od nieba jak dziurawy cekin, jak śnieg z włosów, jak miłość z serca. I czy ktoś go dostrzeże? – ktoś poza bezdomnym kotem o chytrych oczach, łowcą cekinów, który do tego należy, czyja ręka więcej pieszczoty ofiaruje.

    Przepraszam za przydługi wpis, ale tak dużo emocji wzbudziło Twoje opowiadanie.
    Uściski, Tomek.

    OdpowiedzUsuń
  5. Heart&Feathers25 lutego 2018 03:08

    Twoje dziurawe cekiny tak mnie ujęły, że umieściłam je w swoim najnowszym wpisie :) Dziękuję Tomku :) Jesteś i inspirujesz :) To ogrom :)

    OdpowiedzUsuń
  6. Joanna3 maja 2019 02:53

    Dzięki :)

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty