W ŚLIMACZYM TEMPIE

www.pixabay.com

Ulotny czas pomiędzy latem i jesienią, to czas nijaki. To był jeden z takich właśnie nijakich dni. Takie dni mają to do siebie, że zarażają nijakością wszystkich i wszystko wokół. Tym samym, moje nijakie nogi wlokły mnie w tempie ślimaczym, zabarwionym nijakością. 

A nijakie myśli snuły się po mojej głowie ziewając przy tym szkaradnie. W takim samym, nijakim tempie szła przede mną kobieta trzymając za rękę kilkuletnie dziecko. Chłopczyk z rudą czuprynką podskakiwał radośnie i nic sobie nie robił z lepkiej nijakości.

- Odporny na nijakość berbeć… Ciekawe… Kiedy mu to przejdzie? - pomyślałam rozbawiona.

Nasza trójka zmierzała wolno, ale konsekwentnie w tym samym kierunku. Na chodniku pojawił się jednak ktoś, kto zmierzał w zupełnie inną stronę. I nie była to właściwa droga, oj nie...

- Mamo, mamo popatrz! Ślimak z bajki! Dokąd on idzie po tym chodniku? Czy idzie do swojego drugiego domu? Czy on wie gdzie idzie? Może trzeba mu pomóc?! - Dziecko przykucnęło zainteresowane swoim arcyważnym odkryciem i wyciągnęło małą rączkę 

w kierunku zagubionego brzuchonoga.

- Na litość boską, co ty wyprawiasz?! Zaraz się cały wybrudzisz! Zostaw to paskudztwo! Wstań natychmiast! - zdenerwowana kobieta mocniej ścisnęła rękę syna i szarpnęła nią mocno. Chłopczyk potulnie wstał i już bez żadnego słowa ruszył za swoją matką.

Był piękny, całkiem powolny i bezbronny. I nie nijaki. Miał niepospolicie tęczową skorupkę 

i zabawne czułki, które poruszały się pracowicie i zdecydowanie nerwowo. To mogło oznaczać tylko jedno. Przerażenie.

- Skąd tu się wziąłeś bajkowy mięczaku? Mama nie ostrzegała cię, że należy się trzymać 

z daleka od ludzkich chodników? Masz duże szanse zginąć tu marnie – podniosłam go 

z ziemi i kiedy delikatnie odkładałam go na trawę, chłopczyk o miedzianych włosach odwrócił się nagle w naszą stronę. I uśmiechnął promiennie niepełnym uzębieniem (na szczęście brak górnych jedynek to chwilowa niedogodność :)

I w tym momencie rozmyła się ta nijakość i słońce wyjrzało zza ciężkich, szarych zasłon. Jakoś raźniej podążyłam do pracy, a całkiem później, bo przed snem, szepnęłam  zdziwiona w poduszkę:

- To nie był wcale nijaki dzień...

Poranna intuicja podpowiadała mi, że ten kolejny dzień z gatunku nijakich, bo wciąż zawieszony pomiędzy latem, a jesienią, będzie zupełnie lepszy od poprzedniego. Szłam do pracy tą samą trasą i podśpiewywałam piosenkę Jana Kaczmarka:

To fakt bezsporny absolutnie, 
więc nie ma sensu go podważać,
choć w tym temacie trwają kłótnie,
historia lubi się powtarzać...

C.D.N. :)
KSIĄŻKA ZE ZBIOREM OPOWIADAŃ UKAŻE SIĘ W GRUDNIU 2019 ROKU :) ZAPRASZAM :) 

Boci@n

Zapraszam na mjego fanpejdża :)




https://www.facebook.com/HeartFeathers-1721721294801865/